Deel XXXI

Doem

In de klas brent de ieëtsjte keëts óp d’r adventskrans.
‘Nog drei keëtse tse joa. Da is ’t krismes,’ zeët d’r meester. ‘En wat viere vier da?’
D’r Aarre sjtikt d’r vinger óp.
‘De jeboert va ’t Jezuskinke.’
‘Jenauw Aarre.’
‘Wie neume vier ’t fes nog mieë?’
‘D’r krisboom.’
‘Ao joa. Doa tsere vier ’t fes mit.’
D’r meester wiest noa d’r ek va de klas. Doa sjteet d’r krisboom. Sjun jetseerd mit brennende lempjer. Doa klinkt e sjtimpje durch de klas. Sjtil.
‘Vrid.’
Jinne zeët jet. Da klinkt ’t nog ing kier.
‘Vrid.’
D’r vinger va d’r meester wiest noen noa ’t Nour.
‘Dat zeës te jód, Nour. Vrid. ’t Fes va vrid.’
Heë kiekt ins de klas rónk.
‘Wat is dat, vrid?’
‘Wen jinne sjtriet is,’ zeët ’t Gienie.
‘En jinne krig,’ ruft d’r Maikel.
De sjtim van ’t Nour klinkt alwerm.
‘Doa is krig.’
‘En sjtriet,’ ruft d’r Maikel.
D’r meester sjtikt noen de heng in de loeët.
‘Waad. Vier wille dat doch nit.’
De kinger sjudde d’r kop va nae.
‘Wat kanne vier doa aa doeë? Jinne sjtriet.’
’t Gienie sjtelt ziech noen reët.
‘Wen kinger sjtriet hant, zage: dat wille vier nit. Nit mieë doeë.’
D’r meester sjtroalt.
‘Dat ving iech zier jód va diech, Gienie. En nit dinke, doa han iech nuuks mit tse maache. Iech bemui miech doa nit mit. Weë vingt dat óch, wat ’t Gienie zeët?’
D’r Aarre sjtikt d’r vinger óp. Da d’r Perre. Ummer mieë kinger sjtaeche d’r vinger óp.
Óch d’r meester sjtikt d’r vinger óp.
‘Wat sjun! Wist uur wat iech ving? ’t Gienie hat inne doem verdeend.’
Heë sjtikt noen d’r doem umhoeëg. De kinger dunt ‘m noa.
‘Doem!’ klinkt durch de klas.
D’r meester pakt de jietaar. Ao joa, noen wisse ze allenäu besjeed. Dat deed d’r meester jiddes joar. E nui deel zinge van ’t krismeersje


wat e leed doch in de welt
waal wied voet mar hei jeveuld
leëve vier jans mit ze mit
róffe vrid is wat iech weul
zient de bilder va vöal leed
is vuur ós nit allerlee

sjenke jeer de lu va hulp
inne janse dikke doem
ze verdene dem jewis
doarum is dis tsiet zoeë sjun
zoeë sjun, zoeë sjun, zoeë sjun vol doemewónsj