D’r jas hingt e an d’r haok neëver de vinster. ‘t
Maesbus-je hat e mitjenoame. Heë leëst de tswaide
sjtroof.
‘’t Is verkierd um tse zage: ‘Jod völt die leëgte’
Heë völt heur jaaroes nit, i teëjedeel.
Heë hilt die leëgte leëg en hulpt ós zoeë
‘t Vruijere tsezame-zieë mit ee tse verware,
al is ‘t dan óch i pieng.’
T
eëjenuvver d’r Sjra zitst ing vrauw. Ze hat
ing doeës óp d’r sjoeës. An ‘t papier tse zieë
e kris-jesjenk. Ze laacht vrundlieg. Heur je-
zich sjtroalt krisvräud. In d’r middieg kunt d’r Sjra
aa. Heë mós uvversjtieje. Mar ieëtsjt jeet e ziech jet
aese. Teëjenuuver ‘t sjtation likt e restaurant. Heë
zetst ziech bij de vinster. Bekiekt ziech ‘t leëve an
duur. Lu óngerweëgs. Hin en heer. En doch hat de
jroeëse sjtad jet va rouw uvver ziech. Zoeë óch d’r
ober. Zieng vrundliegheet is jód vuur d’r jesjmak
van ‘t aese. Vuur ‘t restaurant sjteet inne kingerkoer.
Wen d’r Sjra eroes jeet zinge ze ‘O Tannenbaum’.
Ing vieëdelsjtond mós d’r Sjra nog vare. In de U
bahn zetst heë ziech óp ing lang bank. De dure junt
tsouw. Inne man kan nog jraad eri sjpringe. Hie-
chend bliet e bij de duur sjtoa. De krismutsj óp d’r
kop is sjeef jeroetsjt. D’r Sjra leëst werm ing sjtroof.
