‘Mar wat wils te heimit doeë?’
‘Wen wink is, kan de mölle drieëne.’
‘De mólle drieëne? Doa broechs te vöal mieë
wink vuur. Dat möllesje va diech maat tse win-
nieg wink.’
‘Tse winnieg wink? Iech vang aa mit e kling
mölensje, en dan nog ee, en dan nog ee. Bis doa
zoeëvöal zunt, dat de jroeëse mölle drieëne kan.
En da zunt doa printe vuur alle kinger. Hüets te,
alle kinger!’
‘Miene leve Piet, meens te wie lang ’t doert
vuurdat…’
‘Dat maat nuuks oes. Iech don winniegstens jet.
En doe. Doe liks mar in d’r sjtool mit de bee in
de loeët en mar róffe: ‘Dat jeet’nit!’
D’r inne Sjwatse Piet jeet reët zitse.
‘Doe has reët. Mörje zal ’t joa winge. Doe has
jód jehólpe. Mar darf iech nog ing kier effe, jans
effe e kling bis-je laache. Laache um dat wiet-
sieje hudje en dat loestieje wies jezich?
‘D’r angere Sjwatse Piet vingt aa tse laache.
‘Jód, mar waal tsezame laache.’
De Sjwatse Piete laache ins hatslieg. Tsezame.
