De Sjwatse Piete hant nog ummer pieng in de
erm van ’t rónkdrieëne..
Ze kieke ziech aa.
“Koom vier mósse joa. Die zie oes is de mölle.
‘Wie kan de mölle de wieke losse drieëne,’ zeët
d’r angere Sjwatse Piet.
‘Durch d’r wink.’
‘Durch d’r wink?’
‘Joa, durch d’r wink. Kiek zoeë.’
Heë bloast. Meël vluugt oes d’r kómp in ‘t jezich
van d’r Sjwatse Piet.
‘Wat dees te noen? Iech sjitk.’
Heë mós hóste.
‘Dat is wink.’
‘Wat wink? Doe bloas doch.
‘Iech don d’r wink noa. D’r wink deë de wieke
lieët drieëne.’
‘Joa, i mie jezich.’
‘Mar Piet… D’r wink is nit zoeë sjlim… Iech
durf ’t diech nit tse zage… Kiek ins in d’r sjpei-
el…’
D’r Sjwatse Piet leuft noa d’r sjpeiel. Heë wees
nit wat e ziet.
‘Weë is dat?’
