20
D'r Sjwatse Piet maat vuurzichtieg
de duur van de klas óp. Heë wurpt
d'r sjnuuts oes d'r zak de klas eri.
Janse haffele. De kinger sjrikke ieëtsjt.
Mar wen ze de klumpjer zient, kroefe ze uvver de eëd.
'D'r Sjwatse Piet,' ruft de juffrauw.
Mar ze zient alling de hank van d'r Sjwatse Piet.
Went d'r zak leëg is, maat heë flot de duur tsouw.
't Doert effe vuurdat de kinger de klumpjer hant
ópjeraafd. Natuurlieg darve ze van de juffrauw e
klumpje in d'r mónk sjtaeche. Ze zitse werm óp hön
sjteulsjer.
'Noen junt vier d'r Sjwatse Piet doch bedanke,'
zeët de juffrauw.
Tsejeliechertsiet róffe ze kaihel:
'Danke Sjwatse Piet!'
D'r Sjwatse Piet is an duur en loestert bij de vinster.
Heë mós laache. 't Deed 'm jód wen kinger sjpas hant.
Effe bliet e nog sjtoa
en huet wat de juffrauw nog vertselt.
'Dat is evver ing uberrasjóng. D'r Sjwatse Piet hat
jesjträud.'
De kinger knikke en laache.
'Kinger noen loester ins,' jeet de juffrauw wieër,
'vier hant an d'r Tsinterkloas jevroagd um alle erm
kinger sjong tse jeëve. Evver dat zunt wal vöal kinger.
