Urjens

Heë hat ziech ing dekke umjesjlage. D’r Chris maat ’t bóch tsouw. Vanoes d’r sjtool kiekt e eroes. Herfsbleer vleie durch de loeët. Óp ‘t nase jadepad ligke ze vas-jeplekd. Jeël i broen. Verklure i verjoa. Zoeë veult ’t óch vuur hem. De tsiet va nit mieë. Krig kótbij. ’t Sjtaoche óp d’r bong. Corona bauw verbij. Wat sjteet ós nog tse wade?
’t Jeveul va ziech vräue sjweëft urjens tusje de bleer in de loeët.

Heë sjtelt ziech reët. Zitse blieve in d’r sjtool? Dat alles mar óngerjoa?
Allelenetieg. Wat e woad. Nuuks um mit ing kris-jesjiechte aa tse vange. Heë wil ze sjrieve wie alle joare. Um tse leëze in ’t vräue va dis tsiet. Pen, papier. Ao joa, die kanne jedóldieg zieë. Evver de wöad mósse kome oes d’r jesjmak va wermde zukke. En deë jesjmak lieët ‘m i sjtich. Inne krisboom hoale is ‘m al tse vöal. D’r krisprul is wirklieg prul. Óp dis maneer jet vuur d’r jrieze bak. D’r jesjmak va wermde weëd d’r jesjmak va kwiet. Of deë va sjpiets. Nae dat noeëts. Evver wie dan waal?
Heë leuft e paar flotte sjritte. Kiekt noa de kas. Doa sjteet ing foto va vurrieje zommer. Óp e sjtrand va leed. Jeronne blód. Ing erinneroeng an d’r weltkrig. Vöal tsoldate jevalle. Vuural jong lu. Óp dat sjtrand hoeët e ing sjtim tusje alle sjwieje durch.
‘Hei vong ós vrijheet aa.’
’t Woar e jruupje jong lu. Ze zónge e lid. ‘Vrid zal kome.’ Ze zatse ziech in d’r zank. Jietare klónke. D’r Chris bloof ing tsiet bij hön. Ze delete aese, drinke mitee. I vrid is vuur jidderinne jenóg. Zoeë jónge ze óch oeseree. Nome de adresse mit um die erinneroeng e bild tse jeëve. Leëvend tse haode.
Ze hauwe hem de foto van ’t sjtrand jesjikd. Heë kiekt d’rhin. Zetst ziech an d’r dusj. Vingt aa tse sjrieve. Uvver de tsiet óp ’t sjtrand. D’r aavank van ing jesjiechte. ’t Zouw ing kris-jesjiechte kanne weëde. Joa, dat jeet heë doeë.
’t Ieëtsjte wat e sjrieft zunt de wöad oes ’t lidje uvver vrid.
‘Vrid zal kome.’
Drónger: ‘D’r aavank van ing kris-jesjiechte.’
Wieër kunt e nit. Doa lieët e ’t óch bij. Dis wöad sjikt heë noa de jong lu. Ing kris-jedanke. Jenóg vuur dis joar.
De detsemberdaag verjunt.
Zieng kris-jedanke sjweëft urjens tusje dennenolde in de loeët.

Óp krisoavend zetst e de doeës mit d’r krissjtal in ’t tsimmer. Jet bilder in inne ainfache sjtal. Zoeë is ’t oeëts aajevange. Zoeë bliet ’t besjtoa. De angs vuur krig, corona, kauw losse ‘t ós  zieë. Woa ’t umjeet. Allelenetieg verkluurd. D’r Chris zetst ziech in d’r sjtool. E bóch óp d’r sjoeës. Heë kiekt ins eroes. Jraad nog kloar um ’t jadepad tse zieë.. De bleer drueg verwingd. Ze zunt vus woeëde. Sjong uvver ’t jadepad. Heë huet ing sjtim tusje de sjtilte durch.
‘Wieër in de kris-jesjiechte.’
Doa kome de jong lu uvver ’t jadepad. Jietare klinke. Ze zing ‘t lid,  ‘Vrid zal kome.’ Zoeë blieve ze bijenee. ’t Zommersjtrand in d’r winkterjaad. Wöad vuur nui zinne. Ze dele ze mitee.
En d’r sjloes van de kris-jesjiechte sjweëft urjens tusje engel vere in de loeët.

D’r Chris sjteet bij de vinster.
Heë fluustert: ‘Dat sjteet ós tse wade.’
Drieënt ziech um. Kiekt noa d’r krissjtal. ’t Vräue va dis tsiet. Jesjmak va wermde.






 

   Ergens

Hij heeft een deken omgeslagen. Chris maakt het boek dicht. Vanuit de stoel kijkt hij naar buiten. Herfstbladeren vliegen door de lucht. Op het natte tuinpad liggen ze vastgeplakt. Geel in bruin. Verkleuren in vergaan. Zo voelt het ook voor hem. De tijd van niet meer. Oorlog dichtbij. Het stoken op de bon. Corona bijna voorbij. Wat staat ons nog te wachten?
Het gevoel van zich verheugen zweeft ergens tussen de bladeren in de lucht.

Hij gaat recht staan. Zitten blijven in de stoel? Dat alles maar ondergaan?
Onverschillig. Wat een woord. Niet iets om met een kerstverhaal te beginnen. Hij wil ze schrijven zoals alle jaren. Om te lezen in het verheugen van deze tijd. Pen, papier. Ach ja, die kunnen geduldig zijn. Maar de woorden moeten komen uit de smaak van warmte zoeken. En die smaak laat hem in de steek. Een kerstboom halen is hem al te veel. De kerstprullen zijn werkelijk prullen. Op die manier iets vuur de grijze bak. De smaak van warmte wordt de smaak van kwijt. Of die van spijt. Nee dat nooit. Maar hoe dan wel?
Hij loopt enkele vlugge stappen. Kijkt naar de kast. Daar staat een foto van vorige zomer. Op een strand van leed. Geronnen bloed. Een herinnering aan de wereld-oorlog. Veel soldaten gevallen. Vooral jonge mensen. Op dat strand hoorde hij een stem tussen alle zwijgen door.
‘Hier begon onze vrijheid.’
Het was een groepje jonge mensen. Ze zongen een lied. ‘Vrede zal komen’. Ze gingen zitten in het zand. Gitaren klonken. Chris bleef een tijd bij hun. Ze deelden eten, drinken met elkaar. In vrede is voor iedereen genoeg. Zo gingen ze uit elkaar. Namen de adressen mee om die herinnering een beeld te geven. Levend te houden. Ze hadden hem de foto van het strand gestuurd. Hij kijkt ernaar. Gaat aan de tafel zitten. Begint te schrijven. Over de tijd op het strand. Het begin van een verhaal. Het zou een kerstverhaal kunnen worden. Ja, dat gaat hij doen. Het eerste wat hij schrijft zijn de woorden uit het liedje over vrede.
‘Vrede zal komen.
Eronder, ‘Het begin van een kerstverhaal.’
Verder komt hij niet. Daar laat hij het ook bij. Dee woorden stuurt hij naar de jonge mensen. Een kerstgedachte. Genoeg voor dit jaar.
De decemberdagen vergaan.
Zijn kerstgedachte zweeft ergens tussen dennennaalden in de lucht.

Op kerstavond zet hij de doos met de kerststal in de kamer. Wat beelden in een eenvoudige stal. Zo is het ooit begonnen. Zo blijft het bestaan. De angst voor oorlog, corona, kou laten het ons zien. Waar het om gaat. Onverschilligheid verkleurd. Chris gaat in de stoel zitten. Een boek op de schoot. Hij kijkt eens naar buiten. Net nog licht om het tuinpad te zien. De bladeren droog verwaaid. Ze zijn voeten geworden. Schoenen over het tuinpad. Hij hoort een stem tussen de stilte door.
‘Verder in het kerstverhaal.’
Daar komen de jonge mensen over het tuinpad. Gitaren klinken. Ze zingen het lied. ‘Vrede zal komen.’ Zo blijven ze bijeen. Het zomerstrand in de wintertuin. Woorden voor nieuwe zinnen. Ze delen ze met elkaar.
En het slot van het kerstverhaal zweeft ergens tussen engel veren  in de lucht.

Chris staat bij het raam.
Hij fluistert: ‘Dat staat ons te wachten.
Draait zich om. Kijkt naar de kerststal. Het verheugen van deze tijd. Smaak van warmte.