Jenauw

Jenauw hu. Vasteloavendszóndieg. ’t Is al jans jet joare jeleie. D’r kammeraad van d’r Hannes. Sjtiejet aaf um alling wieër tse joa. Noa ’t ummer. D’r helm zatst heë aaf. Loos ‘m hinger vuur d’r Hannes. Jiddes joar, jenauw deë daag, zetst d’r Hannes d’r helm óp va ziene kammeraad. Heë past jenauw i vrundsjaf. Vieët de rungde die ze tsezame zoeë döks jefietsd hant. Alling zouwe ze dat nit óp Vasteloavendszóndieg jedoa han. Winniegstens nit e zoeë wied. In ’t ieëtsjte betste dörp woa bloasmoeziek klónk woare ze aafjesjtiegd. Ee beer lang. En da tseruk noa heem vuur die angere jlazer.
Jisteroavend woar d’r Hannes óp tsiet noa jen bed jejange. Wool frisj zieë vuur deë bezóngere toer. Mieë wie ee dörp. Mar óch nit vöal mieë. Heë kiekt ins eróp.
‘Doe zouws ’t nit angesj jedoa han, wa Jan.’
Inne laach kunt bij d’r Hannes in ’t jezich. Dat is ’t antwoad. Went e bij ziech heem de sjtroas eri fietst huet e inne monneka. D’r Joeëhan sjteet in ’t duurjesjpan. Mit zieng lampekap óp d’r kop.
‘Iech kom dierek ,’ ruft d’r Hannes.
Van de anger zie klinkt de sjtim van d’r Wiel.
‘Iech kom óch.’
Heë duit inne jraasmasjieng. ’t Bertie leuft hinger ‘m mit inne sjtubzuejer. D’r Hannes sjtiegt aaf.
‘Iech kom nit dierek. Iech kom noen. Iech bin ja verkleid.’
D’r kammeraad jeet mit eri. In d’r helm.
D’r helm van de vrundsjaf. Va Vasteloavend.