Kliengele

Vruuskauw. Poolnate. En da is ’t doa. Kunt oes de loeët valle. ’t Vrugjoar. Um tse juuche. D’r Hannes hat d’r fiets veëdieg jezatsd. Heë hauw zoeë wie zoeë wille vare. Al is ’t mar e kling sjtuk. Ing rungde in de winktertsiet. Vuur ’t jeveul. D’r klank van de reër. Heë kiekt noa de pöt krisroeëze bij ziech an de duur. Ze kome bij van de winkterkauw. Hange nog jet sjlap. ’t Wies van de roeëze is mieë broen. D’r Hannes lieët ze sjtoa. Ze verdene ’t um óp hön maneer de vuurduur tse tsere. De natoer nimt ziech de tsiet um de blui tse losse kome. In d’r jaad zunt ’t de sjneiklöks-jer. D’r Hannes dinkt a vruier. Zieng mam zong ’t lidje. ‘Wen i Holland de sjneiklöks-jer bluie, kunt ’t vrugjoar.’
Fleutend vieët e voet. An d’r rank van inne busj bluie ze óch. Heë sjtiegt d’rbij aaf. Hu is d’r daag va ziene kammeraad. Nuung joar jeleie sjiejet heë vuur ummer aaf.
‘Zoeë jeet dat,’ dinkt d’r Hannes. ‘Bliet in de blui van ’t vrugjoar.’
Heë huet ze nog allemoal. Ze jónge en blieve. In ’t kliengele van sjneiklöks-jer.