Joaresfeste

‘Kiek Lieza, vier zunt an ’t kieke noa inne Hollendsje renner. Deë vieët um inne angere tse losse jewinne. Deë hilt dem oes d’r wink. Dat ving iech ejentlieg nit de muite weëd um hin tse kieke.’
‘Mar ’t is doch óch inne oranjedaag, Joeëhan. Hudjer óp d’r tillevies.’
 ‘Ao joa. Jet vuur d’r oranjebitter.’  
‘Nae Joeëhan. Dat is doch jee fes.’
‘Lieza noen kunt aafsjtand tusje ós.’
‘Leve man, los ’t blieve wie ’t is. Jinne aafsjtand hei in hoes. En kiek an duur. Sjun weer. Auwwieverzommer!‘
‘Ao joa, ’t is jet va herfs. En jet va winkter.’
‘Wiezoeë winkter?’
‘De auwwiever zunt d’r zommer in d’r herfs. En ’t vrugjoar in d’r winkter. Vaste-loavend Lieza! Auwwieverbal!’
‘Doa zal wal nit vöal va kome.’
‘Wat zaats te jraad, vrauw? Hei i hoes jinne aafsjtand.’
‘Joa man tusje ós tswai jinne aafsjtand.’
‘Da los de joaresfeste mar eri. Hu vange vier aa. Doe e hudje óp en iech inne fietshelm.’
‘Doe has jewonne, Joeëhan. Sjtrak kries te diene bitter.’
Heë beugt ziech vuuruvver. Deed inne renner noa en ruft: ‘Oes d’r wink. Dat is de muite weëd.’