Sjmienk

’t Jeet dróp aa. D’r fieber sjtiegt bij d’r Joeëhan en ’t Lieza. Ee woad. Wóngerlieg. Vasteloavend. Dat junt ze viere. Jraad wie alle joare.
‘Jraad of ’t d’r letste is,’ zeët d’r Joeëhan. ‘Zoeë junt vier ’t viere.’
’t Lieza vingt aa tse sjoenkele.
‘Iech zoog bij d’r hoarsjniejer e sjild in de etalaasj. Heë deed doch sjmienke dis joar. Heë zaat ja ’t vurriegs joar, ’t woar de letste kier jeweë.’
‘Vrauw , dat han iech noeëts jeload. Deë verdeent doa zoeëvöal aa. Dat lieët deë ziech noeëts d’rdurch joa.’
‘Meens te dat deë doa vöal aa verdeend? ‘
‘Ao joa. Doa kome zoeëvöal zoerproeme bij hem in ’t jesjef. En die mós e allenäu inne laach in ’t jezich krieje. Emmere sjmienk broecht e die daag.’
‘Nae Joeëhan, dat broeche vier nit. Vier hant d’r laach van ós zelver.’
Het zetst ziech bij ‘m óp d’r sjoeës.
‘Joa Lies, d’r laach van ós zelver. En sjoenkele. En d’r tusje durch. Leffelsje a leffelsje.’
In ‘t tsimmer klinke tswai hatslieje laache.
‘Leve man va miech. Moeziek bliet hei bij ós klinke. Al is ’t insjtroement sjpille… Wie zouw iech zage?’
‘Los mar zieë Lies. Zaan mar alaaf!’
Inne kreftieje alaaf klinkt. Oane sjmienk.