Pries

’t Lies sjteet in de kuche. Het sjmiert ziech ing bótram.
‘Mós iech diech óch ing sjmiere.’
D’r Joeëhan zitst in ’t tsimmer.
‘Vier broeche doch jing bótramme mit tse neëme. Zoeë lang doert dat nit.’
‘Doe wits mar noeëts.’
‘Mieng leef vrauw. Wens te honger kries, kans te doa wal jet tse aese krieje.’
Jenauw um elf oer zunt ze doa. An d’r i-jank krient ze e bus-je mit d’r projram van d’r daag.
’Zies te noen.’ ’t Lies tseecht óp ’t papier. ‘Haover vunnef. Hei sjteet ‘t. Da weëd d’r pries bekankd jemaad. Vier zunt vöal tse vrug.’
‘Hei is jenóg tse doeë. Vier zalle ós nit verveële. En, wat zien iech doa? Hei kries te óch jet tse aese.’
In d’r loof van d’r middieg kome nog mieë lu oes de noabersjaf eri. D’r Wiel en ’t Bertie, d’r Kep en ’t Biela. D’r Hannes kunt als letste. Heë is mit d’r tsóg. D’r pap mit zieng döatesj zitse óp de ieëtsjte rij. Mit hön famillië. D’r projram vingt óp tsiet aa. De sjpannoeng sjtiegt. Mar jods-jedank broeche ze nit lang tse wade. D’r pap vroeë wie jenauw jidderinne um hem erum. Heë kriet de blomme. Zieng jesjiechte hat de jury jód jevalle. De klingkinger sjneure de buun óp. Noa d’r opa. Heë zeët, dat me inne sjriefpries nit wint mar kriet. Um tse dele mit al de sjrievere en hön sjun wöad. D’r pap sjtikt de blomme in de loeët. Heë sjikt ze eróp. Noa de sjtere. De döatesj winke.
 ‘Dag mam.’
Ing wólk va sjpas drieft durch d’r zaal. Mit noa heem. Zicher bis noa d’r Vasteloavend.